Krystyna Konecka – Poezje wybrane – Biblioteka Poetów tom 347

Wybór poezji Krystyny koneckiej to 347. pozycja wydawana w serii „Biblioteka Poetów”.

Pierwszy tomik serii zawierającej najcelniejsze utwory poetów polskich ukazał się pięćdziesiąt osiem lat temu. Od 1967 roku Czytelnicy LSW-sowskiej BP zapoznają się z twórczością poetów reprezentujących różne szkoły, kierunki i style.

Publikujemy w niej, często po raz pierwszy w Polsce, między innymi lirykę najwybitniejszych twórców z całego świata.

W „Bibliotece Poetów” poza zbiorkami twórczo sci indywidualnej prezentujemy antologie, np. poezji legionowej, miłosnej czy religijnej.

Czytam sonety Krystyny Koneckiej i zastanawiam się dlaczego w swej ars poetica wybrała sonety, a więc formy zdecydowanie klasyczne – co nie oznacza zamierzchłe lub archaiczne?... Przeciwnie…

...Córka repatriantów z Wilna, urodzona w Dobiegniewie, przy wojennym niemieckim obozie jenieckim Woldenbergu (nota bene spędził tam wojnę mój wujek, znany pisarz-oficer Marian Brandys), obecnie związana z Białymstokiem, przez całe twórcze życie – niezwykłe i bogate – pisała wyłącznie sonety. Oczywiście równolegle z prozą publicystyczną, reportażową, eseistyczną, literacką... i z charakterystyczną fotografią...

Istnieją teorie estetyki łączące biografię artysty z konkretnym systemem piękna... „Niech każdy dzień mego życia będzie dziełem sztuki” – ta dewiza Eugène Delacroix czy Jacques-Louisa Davida i innych wielkich... Jednak obserwując uważnie znaną mi dotychczasową działalność artystyczną, podróżniczą, fotograficzną, dziennikarską autorki zbiorów Ultima Thula – Głosy Islandii i Ogrodów Szekspira skojarzenia nie budzą wątpliwości…

Krystyna Konecka – poetka wszechstronna, utalentowana artystka, kobieta pełna energii i pasji twórczych stara się i żyje tak, aby efekty jej życia też można było uznać za ambitne, wyjątkowe, ponadczasowe. Praca przynosi sukcesy, a praca ściśle związana z talentem – arcydzieła. Praca wymaga jednak porządku, ładu, wzoru.

I tu, moim zdaniem, odnaleźć możemy ideę – przyczynę zaistnienia sonetu jako jedynej formy poetyckiej ważnej i pozwalającej na pełną odpowiedzialną wypowiedź. A więc nie kaprys wrażliwej poetki, poirytowanej nonszalancją naszej mowy codziennej i defektami języka, lecz autentyczna, głęboka potrzeba planu kolejnego powstającego utworu...

(fragment przedmowy Andrzej Zaniewskiego)

SPOWIEDŹ

Tobie, rozumna Wilio, patronko poetów

dyskretna jak spowiednik w chmur konfesjonale

w nadbrzeżnych traw kaplicy z pokorą i żalem

zawierzam grzech śmiertelny pisania sonetów.

Więc – pośród szkół, programów, wzorców i estetyk,

pomiędzy wariacjami kanonów i szaleństw

ten rygor zwiódł mnie. Stary Mickiewicz omamił

choć to takie żałosne na granicy wieków.

Grzeszę też zadurzeniem w bliskoznacznych rymach

które wers archaiczny potrafią utrzymać

jak sprawna restauracja kruchego gotyku.

I odpuść mi metafor barok i rokoko

gdyż uczę się pokornie konstrukcyjnych zasad

od wileńskich ołtarzy, portali i fasad