Piórem emu pisane - Wojciech Paweł Żbik

  Autor jest absolwentem filozofii na Uniwersytecie Flindersa w Adelajdzie, stolicy stanu Australia Południowa. Z Polski emigrował do Australii w 1992 roku. Jego twórczość poetycka wyraża emocje związane z emigracją. Opuszczenie Ojczyzny i dorastanie w obcym środowisku zmieniło punkt widzenia i uwrażliwiło go na otaczającą rzeczywistość.



PO CO MI DAŁEŚ OCZY PANIE?

Po co mi dałeś oczy Panie,
kiedy nie mogę widzieć Ciebie?
Po co mnie ciałem utworzyłeś,
gdy nim nie stanę w Twoim niebie?

Po co mi dałeś cząstkę chwili,
gdy w bez-początku sensu ziarno?
Po co mi dałeś wyobraźnię,
gdy przyszłość widzę smutną, czarną?

Po co mi dałeś oczy Panie?
Ja widzę tylko proch istnienia!
Wiatr go unosi niewstrzymanie.
Zbielałe kości szczerzy Ziemia.

Po co mi dałeś życie Panie,
co płynie śluzem złym, drapieżnym?
Po co mi dałeś serce Panie,
Co wstydem karmi się obmierzłym?

Po co mi dałeś umysł Panie,
co pojąć Ciebie nie podoła?
Po coś mnie włożył między Twoje
istnienia niewstrzymane koła?

Po coś mi Panie dał ojczyznę,
co w losie swoim wypełniona?
Kiedy nie poznam, co mi czynić,
po coś mi Panie dał ramiona?

Po co mi dałeś miłość Panie,
której nie spełnię w swej małości?
Gdy nie wiem, co mi trzeba czynić,
po coś mi Panie dał wolności?

Po co mi Panie wolna wola,
gdy wierzgam w próżni bez oparcia?
Kiedy nie mogę prawdy sięgnąć,
po co mi Panie złuda czarcia?

Po coś mi Panie dał sumienie,
co gdy chcę przeżyć, dusić muszę?
Kiedy mym ciałem tutaj żyję,
po co mi panie dałeś duszę?



Po co mi dałeś oczy Panie,
co widzą tylko złudy kłamstwo?
Po coś naznaczył prawdy głodem,
kiedy nieznane nań lekarstwo?

Po co mi dałeś ciszy błogość,
co z życia sprzeczna jest zasadą?
Po co mi Panie sny błękitne,
co nigdy spełnić się nie dadzą?

Po coś wywyższył nad stworzenie
iskrą rozumu, strach niosącą?
Po co mi w duszy zadra uczuć?
Po coś wątpliwość dał niszczącą?

Po co mi dałeś wiary brzytwę
na pustym bytu oceanie?
Po coś ukazał wszechmarnotę?
Po co mi dałeś oczy, Panie?