Ziemia święta - Katarzyna Michalewska

 Katarzyna Michalewska ukończyła psychologię na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. Debiutowała w "Poezji" w 1981r. Laureatka ogólnopolskich konkursów poetyckich m.in. "Czerwonej Róży", "Jesiennej Chryzantemy" (PAX), "Milowego Słupa". Nominowana w I Konkursie im. Jacka Bierezina. Finalistka konkursu poetyckiego "Poematy na scenę", zorganizowanego przez Stowarzyszenie Europejskich Więzi - Ośrodek Partnerstwa Europejskiego.
Wiersze, recenzje i tłumaczenia poezji australijskiej publikowała m.in. w "Kresach", "Opcjach", "Gazecie Malarzy i Poetów", "Akancie".
Autorka czterech tomików poetyckich: "Melanżerja", "Dialog", "Równoważnia", "T/a/O".


Ziemia Święta

Ziemia Święta ukryta jest wszędzie,
także i tu, gdzie wyschnięte kości
Rabbiego Akivy cudownie zrastają się
w konary kwitnącego drzewa,
w milczeniu, jak falowanie
sobolowych futer. Nocą żywiczne cienie
wielbłądów po spękaniem murze wędrują
przez pustynię z Jaffy i Madianu i targując się
ze światłem ważą złoty piasek jego cudów.

W uchylonych oknach kamienic:
zapachy kapuśniaku, miarowy rytm recytującego
psalmy noża, metalicznym błyskiem magnezji,
czerwcowej burzy utrwala odwieczny apokryf

Archeologia potłuczonych butelek
przezroczyste źrenice z onyksu i orfiru,
pośród spłoszonych kołowaniem gołębi,
wypatrujące nieoczekiwanego nadejścia
Mesjasza.

Kamienni pielgrzymi z tęsknoty
za Jerozolimą powstają
i powracają do prochu – warstwami
pod ziemią butwiejąc pod zasiew
światła mroku
Ich pośmiertne losy: wygasłych gwiazd,
stada fosforyzujących owadów pulsowaniem
liter Tory nieustannie poruszają ziemię
jak całodzienna szata Galilejczyka, o którą
rzucaliśmy losy.

W dalekiej ojczyźnie
naszego wspólnego Boga – umarłych miast,
ludzi, żyjących kamieni...