Do wolności i inne wiersze - Krzysztof Matusiak

Nazywam się Krzysztof Matusiak. Na tym najlepszym ze światów pojawiłem się 22 maja 1966 r., w Brzegu Opolskim. Z uwagi na wrodzone zwichnięcie stawu biodrowego wydaje się, że tenże świat nie przywitał mnie zbyt serdecznie. Po ukończeniu szkoły pod-stawowej kontynuowałem swoje zgłębianie wiedzy w miejscowym LO, pamiętając słowa Marka Twaina: niech system edukacji nie zabije w tobie chęci uczenia się. Rok 1981 pamiętam z dwóch powodów, śmierci moich rodziców, oraz potrzeby wyrażania siebie poprzez poezję. Pierwsze utwory pojawiły się w moich zapiskach właśnie w 1981 roku. Później wymarzone studia archeologiczne, wyjazdy na badania do Niemiec i dyplom ukończenia studiów. W zawodzie pracowałem cztery lata, ale stwierdziłem, że moje umiejętności zarządcze mogą się skutecznie realizować w innym obszarze zawodowym. Od 1995 roku w ten czy inny sposób wszedłem na ścieżkę najemnego pracownika zarządzającego, głównie w obszarach produkcji i logistyki. W życiu były różne okresy, lepsze i gorsze, jednak poezja pozostawała ze mną stale, ponieważ jedynie przez nią mogłem pokazać swój świat wewnętrzny. I zapewne pozostanie ze mną do ostatnich chwil mego życia. Wierzę, że wzruszy ona również czytelników oraz pozwoli im na wiele refleksji i spojrzenie na wiele kwestii związanych z naszym życiem z innego poziomu.
Życzę wszystkim pogody ducha i wewnętrznej równowagi w tym szalonym świecie.

wierszyk o życiu

Codzienny balans na granicy życia
Pomiędzy sercem i umysłu mocą
Gdy jeszcze tyle w sobie do odkrycia
Zwłaszcza w swej duszy co nieznana oczom

A w głębi zawsze cuda są ukryte
Diamenty uczuć, miłość ta bez skazy
Ciągle deptane ego ciężkim butem
I życie biegnie wtedy bez wyrazu

Wystarczy oddech, chwila zatrzymania
By obejść ego, duszy słyszeć mowę
Odzyskać wolność, przestać kłaniać panom
Co wiedzą lepiej i wskazują drogę

Wystarczy chwila, aby wrócić znowu
Do serca domu, które wolne zawsze
I już nie klęczeć, nie płakać nikomu
Żebrząc uwagi, żebrząc wciąż o łaskę

Każdy kowalem losu swego przecie
Sam wciąż wybiera, w każdej życia chwili
Czynienie dobra lub tworzenie śmieci
Ze swoich czynów, które potem żyją

Granica cienka przy wyborach stoi
Zwie się po prostu życia równowagą
Ego kieruje tym co wciąż się boi
Serce zaś wolnym, co żyje odwagą