Koleiny życia – Tadeusz Frączek

Tom Koleiny życia jest ciekawym debiutem poetyckim Tadeusza Frączaka (1947), związanego
od urodzenia z Mazurami. Ukończył Liceum Pedagogiczne w Szczytnie, a następnie Archeologię Polską na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W roku 1996 obronił dysertację doktorską pt. Formacje zbrojne obozu narodowego na Białostoczcyźnie w latach 1939–1956. był m. in. adiunktem na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie.

Obecnie mieszka i pracuje twórczo w Rańsku pow. Szczytno.

WILCZE ZĘBY

Płynie czas na nieboskłonie

Zmienne losy u stóp ściele,

Raz miłością ludzką płonie,

Innym razem szczęście miele.

Ziemski wymiar ma dwie matki,

Jedna tuli bóle koi,

Przyobleka w szat bławatki,

I w pancerze dobra zbroi.

Kiedy groźne najdą chmury,

Da nadzieję urok sprawi,

Trosk codziennych zburzy mury,

Ona we śnie wręcz wybawi.

Gdy opasze mrok czeluści,

Serce młotem w piersi wali,

Brzemię kajdan twych upuści,

Prześle uśmiech hen z oddali.

Wielu spośród swoich dziatek

Bóg spotwarzył złem macochy,

Z dłoni wydarł ciepło matek,

W służbę czarcią oddał prochy.

Los ich nędzą zauroczył,

Duszę okrył warstwą rdzawą,

Żądzą zemsty umysł zbroczył,

Kazał czynić łaźnię krwawą.

Dobro złem się uzupełnia,

Stwórcy urok diabła znosi,

Jednym cnota świat wypełnia,

Innym boleść pierś roznosi.