Carpe diem - Piotr Chruściel

China Łódź

Jest maj, pogoda pod psem, zimno i deszcz. Kawiarnia.
Na drewnianym stoliku, przy którym siedzę, ślad po
zbyt ciepłym posiłku. Obok gazeta oburzona krzyczy
wczorajsze historie. Kolejka niewielka.
Para – pewnie szczęśliwa,
chłopak w dresach, dziewczyna przeciętnej urody,
zamawia dwie flat white i po namyśle – jakby im czasu
przybyło – lody. Starzec samotny w pomiętej koszuli –
rezultat śmierci żony, przycupnął przy witrynie
od wewnętrznej strony. Na końcu języka ma papier
toaletowy, zmiany na skórze, kilka operacji, czwórkę
skreśloną w lotto przed laty. Skupiony wydaje rozkaz
maleńkim kryształkom, które potulnie wpadają
do filiżanki z napisem made in. I jak wszystko – China:
kawa, herbata,
wnętrze ekspresu na gwarancji,
dziewczyna, który patrzy chłopakowi w oczy. Ty sama.
Tylko starzec z poprzedniej epoki. Z ustami mlecznymi,
w szarej, wyblakłej koszuli
skrył się na tle nieba przed Trwałym i Solidnym.