Violetta Proskura - Błękit nieba

    Do rąk czytelników trafiają wiersze napisane w latach 1976-1990 i zebrane z rękopisów przez syna Autorki.

Poezja pełna uczuć, namiętności, obaw o najbliższą osobę, nadziei, rozczarowań.

Rozmowa telefoniczna Mińsk Maz., XII.1980

Spojrzenie na telefon

na zegarek

nieśmiałe

wyciągnięcie dłoni

w kierunku tarczy

Tyle cyfr

a tylko ważne cztery

cyfry dzięki którym

mogę usłyszeć

ocean Twego głosu

a po zapadnięciu zmroku

zobaczyć niebo

Twoich oczu

I cała jestem w błękicie

jak w przezroczystej mgle

i nie istnieje świat

Podnoszę słuchawkę

nieprzyjemny sygnał

wykradający spokój

dotykam palcem bezbarwnego koła

powoli... cztery, i nic

chwila zastanowienia

i decyzja

już bez wahania

zero, pięć, trzy i...

sygnał

Oczekiwanie

Zerwanie nitki

romantyzmu

Przenoszę się w realny

świat rozmowy

ale wewnątrz

otulam się płaszczem

głosu z słuchawki

telefonicznej

Bez tytułu #17 Warszawa, 30.I.1990

Smutne dziś

Smutne jutro

bez Ciebie

Odjechał „Miś”

słońce zgadło

na niebie

co myśleć mam

co robić mam

kto to wie?

Ty jesteś sam

i sama ja

smutne dnie...

Kołysze myśl

ciała do snu

że niebawem

chociaż nie dziś

będziemy znów

wspaniale razem...