Opowiastki dla dzieci – wierszem i prozą pisane - Piotr Kanar

Książka dla dzieci zawiera 179 edukacyjnych bajek rymowanych od A do Ż. Od „Autostrady” do „Życia bałwanka”. A także 20 tekstów prozą, również w układzie alfabetycznym. Oto przykłady:

,, Nieposłuszne myszki .’’

Była sobie myszka mała,

Co sobie w mysiej norce mieszkała,

Skromna ta nasza myszka była,

O włosy mało dbała,

Bo ich i tak niewiele miała,

Ale mysi ogonek nosiła.

Bawiła się z koleżankami,

Co obok w norkach mieszkały.

Razem do mysiej szkoły chodziły,

Gromadką , bo się bardzo lubiły.

Nie lubiły tylko kota czarnego,

Gdy im przebiegał drogę.

Odczuwały wtedy wielką trwogę,

Bały się , by nie stało się coś strasznego.

Siedziały więc pod miotłą cicho,

Aż sobie poszło , te czarne licho.

A jak spod miotły wyszły , to aż piszczały.

Bo że kot uciekł , się radowały.

Tylko że nie chciały słuchać swej matki,

Która też ich i przed człowiekiem przestrzegała .

Więc ocalała ta jedna posłuszna myszka mała,

A reszta powpadała w zastawione pułapki.

Kłótnia w kuchni

Razu pewnego, gdy gospodyni wyszła po zakupy do sklepu, w kuchni powstał hałas i rwetes niepojęty, bo zaczęły się kłócić kuchenne sprzęty.

Hałas był taki że sąsiedzi nie mogli wytrzymać i chcieli już policję wzywać. Pokrywka, garnek z patelnią na czele, to oni takiego harmideru narobili wiele.

Bo garnek krzyczy.

– To ja tu jestem najważniejszy, bo gdybym zupy nie nagotował, to każdy by tu głodował, a pokrywka na to – ja tu z tobą garnku jestem parą, bo gdybym cię nie przykryła, to by uciekły wszystkie zapachy i co to za zupa by była?

Tu miseczki i talerze się odzywają. – No! Nas to chyba nie pominiecie, bo jak by można tę waszą zupę zjeść, wiecie?

Tutaj patelnia do sprzeczki się włączyła. – Ja tu jestem najważniejsza i swoją wartość znam, to ja najsmaczniejsze potrawy robię, bez podsmażania nie uda się żadne z dań.

– Ale, hola, hola, a mnie tu nie widzicie? – czajnik zniecierpliwiony się odzywa – ja tu też ważną rolę mam do spełnienia, bo to ja zagotowuję wodę, która jest potrzebna do herbaty czy kawy zaparzenia. I nie będę wcale cicho, najpierw sobie trochę poszumię a potem głośno zagwiżdżę, aż każdy, że jestem ważny zrozumie.

I tak się kłócili, tak się sprzeczały, że aż łyżki z szuflady powyskakiwały

– Co wy myślicie! – podniosły krzyk – że jak wy nagotujecie to już wszystko? A jak to gospodyni zje? Gdyby nie chochla i ja, we dwie, do pomocy sobie jeszcze weźmiemy noże i widelce, to razem sobie radę damy, bo my to sztućcami się nazywamy. Ja i chochla nadajemy się do zupy jedzenia, a widelec z nożem do kotleta krojenia.

Szklanki też cicho siedzieć nie chciały i na cały głos zabrzęczały.

– A wy co? Tak wszyscy się mądrzycie! A z czego się napiją domownicy? No! chyba nie z miednicy.

I nie wiadomo, jak ta gromada by się z sobą długo kłóciła, gdyby gospodyni z zakupami ze sklepu nie wróciła. A tyle tych zakupów miała, że każdemu coś do pracy dała.

Teraz to już wszyscy byli zadowoleni, bo wedle ważności nie byli ustawieni. A jak tak wspólnie pracowali, to gospodarzom smaczny obiad ugotowali. I szczęśliwy się czuł każdy, bo nikt tu nie był mniej, czy więcej ważny.