Rzeka nurty czasu – Beata Rogalska

       Przedmowa Rzeka – nurty czasu to składająca się z 49 wierszy opowieść o człowieku i jego relacji ze światem: obojętnym, zaskakującym, a przede wszystkim nieodkrytym. To również opowieść o Bogu, którego człowiek nie potrafi zrozumieć. Wiersz „Rzeka” nieprzypadkowo został umieszczony jako pierwszy w tej literackiej odsłonie myśli i uczuć. Zanurzone w wodzie złote i srebrne włosy stanowią bowiem alegorię przemijania. Przemijamy nie tylko my sami, ale również bliskie nam osoby oraz otaczająca nas rzeczywistość. W tym stale zmieniającym się świecie tylko jedna wartość pozostaje niezmienna: miłość zarówno do Boga, jak i człowieka. Sama zaś rzeczywistość rozgrywa się również na innej, nieznanej nam płaszczyźnie, w nurcie czasu, którego człowiek nie potrafi zrozumieć. Opowieść o miłości do człowieka i do Boga, niezmiennej pomimo upływu czasu, dojrzewała we mnie przez całe życie, jedynie przypadek zdecydował, że postanowiłam ją przelać na papier. Opowieścią można bowiem nazwać ładunek emocjonalny, który każdy z nas kryje we własnym wnętrzu, myśląc w swojej ludzkiej pogoni o bezustannych przeobrażeniach i o potędze otaczającej nas przestrzeni. Przestrzeni często przytłaczającej swoją tajemnicą i nieuchronnością zmian niezależnych od nas. Mamy jednak naszą miłość i wspomnienia. Beata Rogalska


Tej nocy czerwcowej

Tej nocy czerwcowej nie było mnie z tobą
Gdy cień spłynął kroplą chorego istnienia
Po pryczy szpitalnej jak anioł przed drogą
Wiodącą samotnie na dnie ukojenia.
Bo śmierć jest samotna gdy w oddech się wdziera
Z ostatnią pielgrzymką przez las pytajników
Gdy wieko kosmosu jak trumnę otwiera
Zlewając byt zmierzchły ze skrawkiem błękitu.

Tej nocy czerwcowej nie byliśmy razem
Gdy sen jak blask świecy wygasał by wydać
Twój oddech zmieszany z ostatnim obrazem
Dzielącym od świata którego nie widać.

Z nas dwojga Ty jeden znasz kres na poboczu
Ziemskiego istnienia gdy z światłem przemija
I wiesz co granicą zamkniętych jest oczu
Gdy przeszłość zostaje jak ziemia niczyja.

Ja wciąż dźwigam pamięć jak skrzydła złamane
I co dzień bez ciebie przemijam w ukryciu
Zbliżając się z czasem ku tobie w nieznane
I myśl ta jak oddech mnie trzyma przy życiu.