Po dwóch stronach nieba - Beata Rogalska

Od Autorki

Tom poetycki Po dwóch stronach nieba to swoista forma rozmowy z Czytelnikiem za pośrednictwem poezji, a głównym wątkiem tej rozmowy jest niejednoznaczność, dualizm, dwutorowość zjawisk. Obecnym czasom można bowiem przeciwstawić odległe dziś lata wojny, współczesny pęd życia zestawić z dawnym spokojem choćby poprzez powrót do domów naszego dzieciństwa, a wartość otaczającego nas dobrobytu ocenić przez pryzmat utraty tego, co naturalne. Mijają epoki, czy jednak można powiedzieć, że mijają pewne uniwersalne wartości?

Zebrane w prezentowanym tomie wiersze to jednak również próba poszukiwania źródła i sensu słów. Uważam bowiem, że wyrazy wyrażające uczucia nie stanowią jedynie budulca zwyczajnej wypowiedzi, lecz wypowiadane uparcie, cierpliwie, wielokrotnie, budują rzeczywistość i stale wskrzeszają to, co nam dane, a co jednak pochodzi z niedostrzeganej przez nas rzeczywistości. Mogę powiedzieć, parafrazując słowa Hamleta: reszta jest niezrozumieniem. Mogę powiedzieć tylko tyle i aż tyle..

Zaskoczenie

Nie zdumiewa mnie zło w człowieku

Nie zdumiewa mnie zło – to źle

Nie zdumiewa mnie mróz bez śniegu

Nie zdumiewa mnie świat we mgle.

Zaskakuje mnie dobro w Bogu

Zaskakuje mnie Bóg – to źle

Zaskakuje poezja w głogu

Zaskakuje mnie dobro w tle.

Nie zdumiewa mnie zło przed metą

Zaskakuje brak zła – to źle

Zaskakuje mnie że poetą

Ktoś się staje tuż obok mnie.

Zaskakuje mnie wiersz w człowieku

Choć nie wyszedł mu z ust – to źle

Nie zdumiewa mnie że poetów

Dziś najwięcej jest w moim śnie.

Nie zdumiewa mnie że herezją

Bywa wolność i wiersz – to źle

Zaskakuje mnie że poezją

Jest zło w centrum i dobro w tle.

Czekanie człowieka z połową duszy

Niebo jest gdzieś w tobie w tym piekle po horyzont

Gdzieś w realnym świecie choć nie można go dotknąć

Dlatego mogę tylko mówić że czekam na ziemską miłość która

spadnie z nieba

Czekam na ciebie tak bardzo

Od lat

Że kiedyś mogliśmy być tylko jednym człowiekiem

Który zagubił się w meandrach czasu

Rozdzielił duszę

A czas zastawił jej rozwarstwienie jak sidła

Aby krwawiła nie mogąc się zrosnąć

Szukam cię wśród miliardów ludzi

Z ich ust wylatują chmary ptaków – słów

Unoszących się nie tylko dla mnie

Chociaż je słyszę

W ich oczach dopala się ogień

I goreje identycznym blaskiem

Więc dostrzegam go idąc w ciemności

Szukam ciebie – jedynego światła wśród świateł

Jedynego słowa tylko dla mnie

Znowu widziałem cię w snach bardziej jako przeczucie

Niż zarys konkretne kontury

Dziś tylko jako zapowiedź

By dopełnić się w jakimś jutrze

Może wśród wrażeń powstałych w innej głowie

Która będzie moja

Teraz jestem tutaj ze swoją połową duszy

Jestem sam – choć otoczony milionami spojrzeń

Wciąż odległy będąc blisko innych

Przecięty mimo że spaja mnie poczucie wspólnoty

Jestem sam z dziesiątkami wymyślonych niedopowiedzeń

Gdy inni pytają – dlaczego.