Okruchy - Janusz Sikorski

Festina lente

Nie śpiesz się, czytaj powoli,

otwieraj słowa jak kwiaty,

kielichy pełne nektaru.

Może coś ucieszy, może coś zaboli,

ujrzysz pustkę lub dwa różne światy,

siermiężność bytu i ulotność czaru.

Przekraczaj ten próg do woli.

Pole do popisu do końca zaorzę,

zanim lepka senność

zagłuszy rzewny śpiew,

w czarną mgłę rozpyli

nadzieję, pamięć i gniew,

dni kalendarza przeliczy,

zmieści w jednej chwili,

zamknę oczy, pamięć otworzę,

w poświacie księżyca, w pozłocie słońca,

kiedy ranne wstają zorze.

zanurzę się w tej chwili do końca.

--------------------------------------------------------

łabędzi śpiew

pod nieboskłonem,

nad pobrużdżonym zagonem,

gdzie tlił się żywot kruchy;

jeno w gardle ściśnięty gniew;

czerstwe okruchy

buntu i skruchy

Jeśli wspominać, to jak najwierniej,

choćby bolało, rozdrapać, gdy trzeba,

choćby żal, żar, piołun i ciernie

na progu piekła, w przedsionku nieba.

Luźne kartki jak karty pokera;

różne, z przewagą kier,

rozkładam, przebieram

wśród asów, dam zacnych i zer.

W tej talii się już poniewiera

przepis na demony, rozterki i duchy –

coś, co koi, co dręczy, uwiera,

zostawiło po sobie okruchy

Tego autora m.in.

Raptularz jesienny, Gremium. Protokół rozbieżności, Ludyczność werbalna w

perspektywie lingwistycznej. Między refleksją¹ a refleksem, Problemy translacji

ustne.